Als noorderling uit een klein gehuchtje belandde Anja Hoogenkamp (47) in de jaren ’90 voor de liefde in Amsterdam. Op de pabo kwam ze er algauw achter dat voor de klas staan niet helemaal was wat ze zocht, en zo rolde ze de kinderopvang in. Toen ze een vacature in Wolvega zag, bedacht ze zich niet en trok ze terug naar het noorden. Hoe heeft Anja na een aantal roerige jaren – zowel thuis als op het werk – haar plek gevonden bij Doomijn Kinderopvang?
Haar start bij Doomijn is turbulent, vertelt Anja: “In die tijd stond in mijn leven alles op losse schroeven. In 2012 lag ik er een jaar uit nadat mijn dochter overleed en toen ik een jaar later weer klaar was om aan het werk te gaan, ging mijn toenmalige werkgever failliet. Doomijn nam deze organisatie in Wolvega over en ik twijfelde erg of ik moest meegaan: kon ik wel terug de kinderopvang in? Ik wilde wel graag, maar was net weer aan het opkrabbelen.” Ondanks de moeilijke momenten, kiest Anja ervoor om bij Doomijn aan de slag te gaan en start ze als pedagogisch medewerker aan de Paulus Potterstraat in Wolvega.
Twee jaar lang zet Anja zich met hart en ziel in voor de kinderen en hun ouders; dat ziet ook haar manager. “’Jij hebt meer in je mars’, zei ze tegen mij. ‘Jij regelt hier heel veel, is manager zijn niet iets voor jou?’” Dit ziet Anja wel zitten: “Het leek mij heel erg leuk en ik kon als Junior Manager in mijn eigen werkgebied kijken of het iets voor mij was. De markt en mijn collega’s kende ik al, en ik had al ingangen bij de gemeente en de school. Ik had er ontzettend veel zin in en het ging ook heel goed. Ook mijn collega’s waren enthousiast: ‘je bent er voor ons en je ziet wat er nodig is’, hoorde ik terug.”
Om deze nieuwe rol te kunnen vervullen, volgt Anja naast haar baan een hbo-opleiding Bedrijfskunde. Dat bleek pittiger dan gedacht. “Alles was nieuw en ik vroeg me soms af: waar sta ik? Ik werkte 24 uur per week, maar werd iedere dag gebeld, ook als ik op school zat. Mijn collega’s hadden mijn privénummer nog, dus ook daarop was het nooit stil. Werk en privé gingen steeds meer door elkaar lopen en ik miste een stukje begeleiding.”
Voor Anja was het heel duidelijk: “Ik wilde het niet alléén doen, maar met mijn team. Hoe komen we van A naar B? Misschien wilde ik het wel té graag samen doen; daar was niet altijd tijd voor. Toen mailtjes gingen achterlopen en ik in mijn pauze in de auto of achter de computer zat, heb ik de knoop doorgehakt en gezegd: ik stop. Dat gaf rust.” Bij de toenmalig directeur geeft Anja aan dat ze graag terug wil naar de groep, naar de kinderen. “Als pedagogisch medewerker heb ik de tijd en ruimte om dingen echt samen te doen. Om de kinderen, maar ook om mijn collega’s steun te bieden.”
Anja gaat eerst aan de slag als invalkracht op verschillende Doomijn-locaties, tot er een vacature komt bij kinderdagverblijf Grote Vuurvlinder. “De manager wilde mij hier graag hebben. ‘Ik weet wie je bent en wat jij kan. Je kunt mij hier ondersteunen’, zei ze. Naast mijn baan als pedagogisch medewerker hielp ik haar een halve dag in de week met dingen klaarzetten en uitzoeken, zoals veiligheidsplannen.” Sinds Doomijn met regiomanagers werkt, lopen de lijnen weer anders en pakt Anja voornamelijk taken op de groep op. Van het werken op de groep geniet Anja volop: “Ik geniet van het contact met de kinderen en hun ouders. Samen met mijn collega’s wil ik de kinderen en leuke dag bezorgen; volgens mij lukt dat vaak en zien ouders dat ook.”
Overleggen, luisteren, mensen meekrijgen: dat is de kracht van Anja. “Ik kan het met iedereen wel vinden en laat anderen in hun waarde. Bij mij voelen mensen zich gehoord, iedereen kan zijn verhaal doen. Ook probeer ik altijd te achterhalen waarom we iets wel of niet doen, om samen tot een juiste oplossing te komen.” Anja ziet de talenten van haar collega’s en maakt daar dankbaar gebruik van. “Ben jij creatief of heb je een mooi handschrift? Wil jij dit dan doen? Als ik iets wil weten over pedagogiek, dan weet ik ook bij wie ik moet zijn. We kunnen elkaars talenten hier goed benutten.” Écht naar de ander omzien vindt Anja heel belangrijk. “Met elkaar moeten we het ‘wij zien je’ waarborgen; op de werkvloer maar ook van bovenaf. Daarover heb ik de afgelopen jaren veel geleerd en dat neem ik altijd mee. Ik heb mijn plek hier weer gevonden.”
