Iedere middag als de school uit is, staat Albert (66) de kinderen van Villa Doomijn Damsterstede in Groningen op te wachten op het schoolplein. Weer of geen weer, familieuitje of niet: Albert staat er. Inmiddels maakt hij zo’n twee tot drie ritjes per dag om alle kinderen veilig van A naar B te brengen, met soms een kleine omweg voor een ijsje of bezoekje aan de bouwmarkt. Een uitje voor de kinderen én Albert.
Al 9,5 jaar is Albert de chauffeur van Villa Damsterstede. “Ik ben een vast gezicht en dat is mooi voor mij én voor de kinderen, want ze weten: Albert komt ons ophalen. Ze weten ook altijd precies waar ze moeten wachten. Dan komen ze naar me toe huppelen, alle kleintjes bij elkaar, en gaan we met z’n allen in de bus.”
De ritjes zijn het mooiste moment van de dag, vindt Albert. “Ik heb nog nooit een dag gehad dat ik dacht: vandaag heb ik geen zin. Soms vind ik het gewoon jammer als het weer weekend is. Dan denk ik: was het maar weer maandag! Dan kan ik weer naar de kinderen toe.” Dat hij het zó leuk zou vinden, had Albert niet verwacht. “Voordat ik hier vrijwilliger werd, was ik schilder. Inmiddels ben ik helemaal afgekeurd, maar toen ik hier begon kwam ik net thuis te zitten. Mijn dochter werkte hier en zei op een gegeven moment: ‘Pa, verveel je je al?’. Ja, dat deed ik wel. Toen vroeg ze mij of ik vrijwilligerswerk wilde doen op de bso, want ze zochten een chauffeur.” Dat wilde hij wel proberen, ook al had Albert nog nooit met kinderen gewerkt. “Al vanaf de eerst dag klikte het met de kinderen. Mijn vrouw zegt nu ook: ‘Dit is je lust en je leven.’ En dat is het ook. Ik voel mij hier helemaal thuis. Soms blijf ik nog wat langer, om wat klusjes te doen voor de dames hier, even te kletsen of met die kinderen te stoeien. Zij maken het zo leuk.”
Ik voel mij hier helemaal thuis.
Albert
Al gauw werd Albert opa van de bso. “Een meisje dat hier naar de bso ging, had tegen haar opa gezegd: ‘Jij bent wel onze opa maar wij hebben er nóg een opa bij hoor, want opa Albert is óók een beetje onze opa.’ Dat is toch geweldig?”
Inmiddels rijdt Albert niet drie, maar vijf dagen in de week en bezoekt hij dagelijks meerdere scholen om alle kinderen op de bso af te leveren. Is er wat tijd over, dan maakt hij er een extra lang ritje van. “Dan rijden we door de Bauhaus of halen we een ijsje, dat vinden die kinderen geweldig. En dat betaal ik zelf hoor, wat kan mij die paar euro nou schelen. Kijk die glunderende koppies, dan is mijn hele dag weer goed.”
Vrij nemen doet Albert niet snel, dan moet er wel iets héél belangrijks zijn. “Eens in het jaar houden we met de broers en zussen een familiedag. Dat kon wel doordeweeks, zeiden ze, want er werkt nu toch niemand meer. Nou, dat dacht ik niet! Daar ga ik geen vrij voor nemen. Als er echt wat is, dan houdt het op, maar vrij nemen voor een familiedag? Dat gaan we niet doen.”
Albert ontkwam er niet aan om vrij te nemen, toen hij in november 2018 een hartinfarct kreeg. Een paar weken kon hij niet meer autorijden en tel daar de feestdagen nog bij op: die weken duurden erg lang. “Toen ik weer begon, wisten de kinderen dat nog niet. Ik zat op het schoolplein te wachten en zag een meisje aan komen lopen. Toen ze mij zag, rende ze op mij af. Ze had niet eens tijd meer om de juf gedag te zeggen. Ze vloog in mijn armen en zei: ‘Albert, ik heb je zo gemist!’ Toen had ik echt een brok in mijn keel. Dáár doe ik het voor.”
Aan stoppen denkt Albert nog lang niet. “Als ik hier weg ga, zal ik best heel veel heimwee krijgen, dat weet ik zeker. Zolang het nog kan ga ik door. Soms grap ik wel eens tegen die meiden: ‘Als ik met de verkeerde kinderen thuiskom, dan moeten jullie het zeggen hoor. Dan wordt het tijd om te stoppen!’”
