Na 24 jaar wist Richard het zeker: zijn baan als manager in de autobranche paste niet langer meer bij hem. Hij wilde maatschappelijk meer bijdragen en dat gevoel bleef groeien. Alsof het zo had moeten zijn, zocht Doomijn precies op dat moment een manager voor een aantal locaties in Noord-Nederland met als standplaats Havelte. En laat dat Drentse dorpje nou nét de woonplaats van Richard zijn. Richard wist gelijk dat de kinderwereld precies de plek was waar zijn toekomst wel lag. Ondanks dat hij zijn leven lang had gewerkt in een mannenwereld waar winst maken het voornaamste doel was en de kinderopvang totaal onbekend terrein voor hem was.
Ten noorden van Meppel ligt het gezellige, groene dorpje Havelte. Tegenover het zwembad en naast de basisschool vind je het kinderdagverblijf van Doomijn, vlakbij het huis van Richard (44), Marieke en dochtertje Yenthe. Het kinderdagverblijf is de opvang van Yenthe én sinds twee maanden één van de twaalf locaties van Richard. Hij is hier dan ook regelmatig te vinden. Dat vindt hij belangrijk, want je medewerkers moet je zien. Richard: “Daarom begin ik regelmatig op de groep. Tussen de kinderen, dansend, springend of zingend. Ik doe met alles mee.” En dat doet hij om twee redenen. “Ten eerste vind ik dit een heel leuk onderdeel van mijn werk. Ten tweede is het een mooi moment om te zien hoe mijn collega’s hun werk doen.”
Ondanks dat de kinderopvang nieuw is voor Richard, is leidinggeven dat niet. “Ik heb 24 jaar met veel plezier als manager in de autobranche gewerkt. De laatste jaren begon het te rommelen: ga ik dit nog 24 jaar doen?” Na een coachingstraject vielen een hoop puzzelstukjes op z’n plek. “Toen werd duidelijk waarom ik het zo vervelend vind als ik met dominante mensen te maken heb. Ik kan er prima mee omgaan, maar het gaf mij geen fijne energie. Ik ben heel sfeergevoelig en een mensenmens, dat paste gewoon niet goed meer in de wereld waarin ik werkte. Dagelijks was ik bezig met het creëren van nog meer winst en aantallen. Wat voeg je dan eigenlijk toe?”
Richard wilde meer bijdragen op maatschappelijk vlak. De functie van manager kinderopvang is hem dan ook op het lijf geschreven, ondanks dat hij hier totaal geen ervaring mee heeft. “Maar dat is ook niet nodig”, legt hij uit. “Het mensenwerk blijft hetzelfde. Ook ben ik nog steeds bezig met cijfers, verzuim en kosten. Het enige verschil in deze functie ten opzichte van mijn vorige baan, is dat ik nu niet alléén maar bezig ben met winst en aantallen. Ik ben ook bezig met de toekomst van kinderen en dat geeft mij veel meer voldoening. Het lijkt mij fijn om ooit iets meer pedagogische kennis op te doen, maar ook zonder die achtergrond kan ik deze functie prima uitvoeren. Ik heb nog niet gedacht: wat komt er allemaal op mij af en kan ik dit bolwerken?”
“Leidinggeven in de kinderopvang geeft mij veel meer voldoening.”
Richard
Bij zijn sollicitatie werd de meerwaarde van zijn commerciële achtergrond benadrukt. “Doomijn zocht juist iemand uit een andere branche.” Ook Richard ziet daar het voordeel van. “Het management van Doomijn bestaat uit veel mensen die zijn doorgegroeid. Dat zie je vaak in grote organisaties en is heel mooi, maar betekent wel dat je altijd mensen hebt met dezelfde achtergrond. De dingen worden dan vaak op dezelfde manier gedaan, want zo deden we het altijd al en dat ging eigenlijk wel goed. Ik ben helemaal nieuw en vraag mij steeds af: waarom doen we dat eigenlijk zo?”
Nóg een voordeel: Richard brengt de verdeling man-vrouw iets meer in balans. “Daar was ik wel voor gewaarschuwd hoor, voor al die vrouwen”, lacht hij. “Maar daar heb ik dus echt totaal geen moeite mee. Wat mij juist opvalt, is dat vrouwen erg betrokken zijn. Tijdens de vergaderingen is er meer input en krijg ik antwoorden op vragen waaruit ik kan opmaken dat er echt geluisterd wordt. Dat zijn dingen die we hier normaal vinden, maar dat is in de mannenwereld niet altijd zo. Het was bij vergaderingen vaak trekken en duwen om iedereen uit te laten spreken wat ze eigenlijk denken, wat vervolgens buiten de vergadering om wel werd uitgesproken.”
Kortom, die vrouwenwereld bevalt ‘m wel. Al vond hij de switch best even spannend. “Ik gaf iets op wat ik 24 jaar lang, even gek gezegd, met twee vingers in mijn neus deed. Iets wat ik van A tot Z helemaal ken. We draaiden heel goed met onze vestiging en het voelde fijn om daar onderdeel van te zijn.” Maar het gevoel om iets anders te gaan doen ontstond niet voor niks. Dat merkt hij nu al. “Ik zie dat iedereen die in de kinderwereld werkt, dit werk met heel veel plezier doet. Dat geldt ook voor mij, want ik haal hier veel meer voldoening uit. Als ik in mijn vorige werk met een directeur om tafel zat, zaten we beiden te strijden om het elkaar zo moeilijk mogelijk te maken en er zoveel mogelijk winst uit te halen. Nu zit ik met een directeur van een school aan tafel en hebben we beiden hetzelfde doel voor ogen: een goede toekomst voor de kinderen. Daar doe je het voor.”
