Het gedrag van je kind kan behoorlijk bepalend zijn voor hoe je dag verloopt, hoe de omgeving reageert en hoe jij je als ouder voelt. Is jouw kind vaak boos, huilerig of juist teruggetrokken, en heb je geen idee waarom? Als jij je kind misschien niet goed begrijpt, levert dat jou als ouder flinke frustratie op! Ook kunnen goedbedoelde adviezen of een oordeel vanuit de omgeving zorgen voor twijfel en onzekerheid: doe ik het wel goed? Maar welke signalen geeft jouw kind eigenlijk af met zijn of haar gedrag? Leer wat jouw kind nodig heeft door écht te kijken.
Elke ouder wil het beste voor zijn of haar kind, maar wat ís dan het beste? Dat is een lastige vraag. Hier is niet één antwoord op te geven, en eigenlijk is de vraag: wat is het best voor JOUW kind als individu. Om op deze vraag een antwoord te krijgen is het belangrijk dat je leert kijken naar je kind. Écht kijken, met aandacht. Wat vertelt het gedrag van jouw kind jou? Welke signalen laat hij zien? Wanneer laat hij deze signalen zien? En hoe reageer ik daar als ouder op?
Het kan je een schat aan informatie opleveren om je kind te observeren en sensitief te zijn voor de signalen die hij afgeeft. Je ziet bijvoorbeeld dat jouw kind het niet prettig vindt wanneer andere kinderen hem veelvuldig aanraken tijdens het spelen. Je ziet dat het hem afleidt en hij uit zijn spel gehaald wordt. Aan zijn lichaamshouding zie jij dat hij het niet fijn vindt: hij fronst, of trekt zijn schouder weg. Toch gaat hij door met spelen, en probeert steeds opnieuw zijn concentratie terug te vinden en zijn spel te hervatten. Uiteindelijk, bij de zoveelste aanraking, wordt hij erg boos en schreeuwt erop los. Jij als ouder corrigeert het gedrag (schreeuwen, schoppen, slaan) met een driftbui tot gevolg.
Dit voorbeeld laat zien dat de boosheid bij dit kind oploopt bij elke nieuwe aanraking. Subtiele signalen laten jou nu zien dat hij het al geruime tijd als niet prettig ervaart en dat het hem niet goed lukt dit voldoende duidelijk te maken aan zijn omgeving. Het emmertje van frustratie loopt voller en voller en uiteindelijk ontploft hij. Als ouder signaleer je vaak alleen deze ontploffing en dit is dan ook waar je als ouder in eerste instantie op reageert. Met nóg meer frustratie voor jouw kind tot gevolg.
Doordat je écht naar je kind hebt gekeken, kun jij je kind helpen in deze voor hem lastige situatie. Door samen zijn grenzen tijdens het spelen te bewaken, en hem uiteindelijk te leren om zelf zijn grenzen op een passende manier aan te geven, kunnen jullie samen een driftbui voorkomen. Zo hoeft het niet meer zo hoog op te lopen.
Helemaal voorkomen lukt misschien niet direct, maar het geven van erkenning kan wel maken dat je kind zich gehoord en gezien voelt. Jij vond het niet fijn dat de kinderen jou aanraakten, hè? Lukt het jou hierdoor niet goed om fijn te spelen? Klopt het dat je dáár boos van word? Door jouw kind deze erkenning te geven, kan hij zijn spanning ontladen en leert zijn emoties te reguleren. Je vertaalt letterlijk wat er bij hem vanbinnen gebeurt.
Je zult zien dat wanneer je je kind erkenning geeft voor wat er in hem omgaat, je kind zijn emoties makkelijker kan reguleren en weer tot rust kan komen. Het ene kind speelt daarna weer vrolijk verder, het andere kind heeft even een rustig plekje voor zichzelf nodig en weer een ander kind is gebaat bij ontspannen onder een warme douche. Ook hierin is het weer belangrijk om af te stemmen bij wat bij jouw kind past.
Voor jou als ouder, met een druk leven waarin veel van je verwacht wordt, is het niet altijd eenvoudig om op deze manier naar jouw kind te kijken. Het vergt oefening en tijd om op deze manier naar je kind te leren kijken. Neem deze tijd dan ook, het hoeft niet direct perfect te gaan! Begin klein en zet een eerste stap in het sensitief kijken, en leer je kind nóg beter kennen.
