In 2005 krijgt Mattie (36) te horen dat ze een zeldzame vorm van botkanker heeft in haar linker bovenbeen. Vele operaties en behandelingen volgen en Mattie weet ondanks alles haar opleiding tot activiteitenbegeleider af te ronden. Ze gaat aan de slag op de buitenschoolse opvang. Helaas gaat haar been hard achteruit en ze besluit uiteindelijk in overleg met haar arts haar been te laten amputeren. Na een voorspoedige revalidatie wil Mattie graag weer aan het werk. Zo gezegd, zo gedaan, want voordat ze het wist kon ze als vrijwilliger aan de slag op de bso bij Doomijn om te ontdekken of de bso opnieuw haar werkplek kan worden.
Mattie is nog maar een paar maanden bij Doomijn maar weet één ding al heel zeker: ze vindt de bso nog net zo leuk als eerder. Vooral de leeftijd van de kinderen spreekt haar erg aan. “Met deze kinderen kun je net wat meer: leuke gesprekken voeren samen en verschillende activiteiten doen zoals knutselen of spelen.” Dat laatste kun je wel aan Mattie overlaten, want in activiteiten organiseren is ze helemaal thuis. “Denk bijvoorbeeld aan een bingo met liedjes of creatieve projecten met kartonnen dozen.”
Ondanks dat ze er heel wat jaren uit is geweest, redt Mattie zich heel goed op de bso. “Door mijn ervaring weet ik precies hoe het reilt en zeilt op de bso. Er is natuurlijk wel het één en ander veranderd in al die jaren, maar in grote lijnen is het nog hetzelfde.” Ze vindt het dan ook fijn om te ervaren dat het werken op de bso haar nog steeds heel goed af gaat. Ook in een rolstoel: “We hebben een paar kleine aanpassingen gedaan. Zo haalt mijn collega de kinderen op van school of brengt de juf ze naar de bso. Voor de rest is er eigenlijk weinig wat ik niet kan. Iets uit een hoge kast pakken lukt mij bijvoorbeeld niet, maar dat komt niet zo vaak voor. Het meeste ligt namelijk gewoon op mijn hoogte.”
Tot nu toe is Mattie ontzettend positief. Ze bouwt haar uren steeds verder op en hoopt uiteindelijk drie middagen op de bso te kunnen werken. “Het gaat heel goed. En het is fijn om weer bezig te zijn. Om collega’s te hebben en onderdeel te zijn van een team. Dat geeft weer positieve energie om verder te gaan.”
Ook de kinderen reageren heel goed. “In het begin was het even wennen voor ze. Ze hadden vragen en die probeer ik zo goed mogelijk te beantwoorden. De tweede keer dat de kinderen mij zagen was het eigenlijk gewoon goed. Ze komen bij me op schoot zitten en als ze nog meer vragen hebben, dan praten we er over. Daarnaast is het denk ik goed als ze zien dat iemand in een rolstoel dit werk gewoon kan doen. Daar leren ook zij wat van!”
