Na er twaalf jaar uit te zijn geweest door een heftige burn out, besloot Heidi (47) vorig jaar de draad weer langzaam op te pakken. Ze benaderde het UWV voor de mogelijkheden en ontdekte dat de kinderopvang wel eens de plek voor haar kon zijn. En dus startte ze afgelopen september bij Doomijn met een verkorte opleiding tot pedagogisch medewerker.
De school is uit en de kinderen bewegen zich door de gangen. De één richting het schoolplein waar ouders staan te wachten, de ander een deurtje verder naar de bso van Doomijn. De kinderen rennen naar Heidi toe en geven haar een dikke knuffel. “Juf! Ik heb je zo gemist.” Heidi is er nog maar een paar maanden en de kinderen kunnen nu al niet meer zonder haar. Andersom geldt hetzelfde, want Heidi is gek op ze. “Ik vind het zo bijzonder om te zien hoe ze al in zo’n korte tijd op mij durven te vertrouwen. Dat is echt een bevestiging voor mij dat ik mijn werk goed doe.”
Het werken met kinderen is niet nieuw voor Heidi. Al 17 jaar lang is ze overblijfmoeder op de basisschool van haar oudste zoon. “Dat zijn mijn kindjes. Ik vind het zo leuk om te doen.” Ergens wist ze dus wel dat de kinderopvang iets voor haar zou zijn. De testen en vragenlijsten bij het UWV bevestigden dit, maar een volledige opleiding zag ze niet zitten. “Mijn schoonzusje deed een verkorte opleiding tot pedagogisch medewerker en was daarover erg te spreken. Dat stelde ik voor bij het UWV. Vervolgens hebben zij contact gelegd met onder andere Doomijn, waar ik op gesprek kon komen. Dat voelde echt als thuiskomen.”
Ik zag er erg tegenop: kan ik het wel?
Heidi had heel veel zin om weer aan het werk te gaan, maar vond het ook doodeng. “In 2011 kreeg ik een heftige burn out. Sindsdien ben ik er uit geweest. In de tussentijd heb ik wel vrijwilligerswerk gedaan, bij de voedselbank en als overblijfmoeder. Maar dit is wel echt wat anders. Van bijna continu thuiszitten en veel sociale vrijheid, draai ik straks echt weer mee in de maatschappij. Daar zag ik erg tegenop: kan ik het wel?”
Inmiddels is ze een paar maanden onderweg. Stap voor stap komt ze steeds dichter bij dat papiertje. “Terug de schoolbanken in was echt wennen. De eerste les was overweldigend; ik kon het niet meer overzien. Gelukkig heb ik heel fijne klasgenoten die mij op weg hielpen.” Ook bij Doomijn voelt ze zich helemaal op haar plek. Soms gelooft ze het zelf nog niet. “Laatst zat ik, op een regenachtige dag, met de kinderen bij het haardvuur een boekje te lezen. Dit is mijn werk, dacht ik. Hoeveel toffer wil je het hebben?”
