Nog een paar maanden en dan gaat de 66-jarige Simin met pensioen. Alhoewel ze er best zin in heeft, ziet er ze er ook een klein beetje tegenop. En dat is niet zo gek, want Simin werkt al bijna 33 jaar bij Doomijn, waarvan het grootste gedeelte op kinderdagverblijf Staatssecretarislaan. Haar tweede thuis, zo zegt ze zelf. Dus helemaal afscheid nemen? Als het aan haar ligt, voorlopig nog niet.
De tafel op de zolder van het kinderdagverblijf ligt vol met kleurrijke feestmutsen. Simin legt de laatste hand aan één van de mutsen. “Voor de kinderen”, legt ze uit. Ze werkt vast vooruit, zodat ze voor het hele jaar voor ieder kind een muts klaar heeft liggen. Het is overduidelijk niet de eerste die ze maakt. Simin heeft inmiddels al heel wat ervaring opgedaan in de kinderopvang en dat is aan alles te zien. Al is dat wel anders geweest. “Toen ik hier kwam werken, was ik net in Nederland. Alles was nieuw.” Simin vluchtte samen met haar gezin naar Nederland vanuit Iran. Ze ging weer studeren en koos voor de kinderopvang. En dat was niet altijd makkelijk. Een opleiding volgen, een gezin onderhouden, drie kinderen grootbrengen én een nieuw leven opbouwen. “Als de kinderen ’s avonds in bed lagen dan ging ik leren. Soms was ik tot 02.00 uur ’s nachts bezig.”
Simin startte op de peuteropvang en daar genoot ze volop van. “De wereld van de kinderen: die is zo leuk. Hun verhalen, gedachten en alle fantasie. Ik vond het fantastisch om activiteiten met ze te doen en liedjes te zingen.” Helaas kon ze met het werken op de peuterspeelzaal niet voldoende uren maken dus nam ze een tweede baan. “Ik werkte ook iedere dag van 18.00 tot 23.00 uur bij de post, totdat hier een buitenschoolse opvang werd geopend.” Vanaf dat moment ging Simin naast de peuteropvang aan het werk op de bso. En dat vond ze geweldig. “Als de kinderen van school komen, vertellen ze de mooiste verhalen. Dat ze voor het eerst verliefd worden bijvoorbeeld. Dat hoor ik allemaal en daar geniet ik van.”
"De wereld van de kinderen: die is zo leuk."
Simin
Simin weet één ding zeker: ze gaat de kinderen ontzettend missen. “Sommige kinderen noemen mij oma. Dat mogen ze, want ik ben ook oma”, lacht ze. “De kinderen maken mij zo blij. Soms zeggen ouders dat als ze tegen hun kind zeggen dat ik er ben, hun kind blij wordt. Dat als ze mij zien, ze in de lucht springen. Dat doet wat met mij.” Maar niet alleen dat gaat ze missen. “Mijn werk is een groot deel van mijn sociale leven. Gezellig babbelen met mijn collega’s en de ouders. Familie heb ik hier namelijk niet. Dit is mijn tweede thuis.” Haar collega’s hebben haar dus al op het hart gedrukt: blijf langskomen. “Ik geniet ervan als mijn collega’s ook met mij willen zijn. Misschien ga ik wel één dag vrijwilligerswerk hier doen. Activiteiten bedenken of feestmutsen maken. Ik kom als ze mij nodig hebben.”
